Artystka pełną gębą cz. II

Być artystą, być artystą, czyli: jestę fotofrafę

Abstrahując od faktu, że błąd ortograficzny to błąd i żadne gloryfikowanie go tego nie naprawi, to mocno popularne ostatnio hasło „jestę fotografę” (czy też równie popularne: jestę blogerę) daje całkiem niezły pogląd na to, w jakich czasach żyjemy. I nawet nie chodzi mi o to, że w błędnych. Chodzi mi o dumę z powodu tych błędów, a zatem o dumę z powodu – głupoty.

Mam wrażenie, że doszliśmy w rozwoju cywilizacyjnym do tak wysokiego punktu, że nagle gwałtownie się z niego stoczyliśmy, wracając do etapu, w którym porozumiewaliśmy za pomocą kilkudziesięciu niezbędnych wyrazów i wyrażaliśmy siebie poprzez jakieś nieszczęsne piktogramy. Chociaż na dobrą sprawę obrazki naszych przodków miały jakiś sens, wyrażały sceny z ich życia i chyba można powiedzieć, że płynęły z jakiejś wewnętrznej, artystycznej potrzeby? Do tych duchowych potrzeb zaraz wrócimy, tymczasem jednak spróbujmy porównać naszych przodków i nas. Bo w sumie… Utarło się to, o czym napisałam: że nasi przodkowie mieli artystyczne potrzeby. A jeśli ściana w jaskini była jakimś pierwowzorem facebookowego walla? Jeśli sceny z polowania można byłoby porównać do naszych zdjęć jedzenia w restauracji? W końcu zdobyliśmy to jedzenie dzięki temu, że w pocie czoła zarobiliśmy na nie pieniądze – i teraz to dokumentujemy.

Jest coś w tym, że świat w gruncie rzeczy się nie zmienia. Coś się rozwija, udoskonala, poprawia i modyfikuje – ale baza jest ta sama. Czy zatem od początku, od samego zarania dziejów tkwi w nas duch artystyczny, czy też od zawsze jesteśmy jednakowo zidiociali? Zarozumiali, zachwyceni sobą i swoimi zdobyczami i chcący głosić na cały świat: ale jestem zajebisty! Mam wrażenie, że to jest coś, co odróżnia człowieka od zwierzęcia, a nie filozoficzne rozważania i (podobno) zdolność do abstrakcyjnego myślenia. Np. trudno jest mi sobie wyobrazić wiewiórkę, która robi zdjęcie orzecha laskowego i wrzuca je na swoją dziuplę, budząc tym samym zawiść i chęć rywalizacji wśród tych wiewiórek, które mają do dyspozycji jeno żołędzie.

Kiedy w takim razie kończy się głupota, a zaczyna artyzm? Bo przecież nie możemy twierdzić, że nie ma na świecie sztuki i zdjęć, które w tę sztukę się wpisują. Teoretycznie takie zdjęcia nawet na Facebooku można znaleźć. Ale tu wkraczamy już w trudny obszar definicji. Czy jeśli mam wewnętrzną potrzebę i tworzę coś, co mnie wyraża (patrz: odcinek, w którym prezentowałam swoją radosną twórczość rysunkowo-malunkową, a brakuje tam jeszcze kolaży) – staję się dzięki temu artystką? Czy, jak twierdzi ktoś mi bliski, artystką jestem wtedy, kiedy za moją działalność ktoś mi płaci? Czy w takim razie Doda jest artystką? W końcu i tworzy, i jej za to płacą.

Wierzę, że sztuka każdego rodzaju, a więc malarstwo, poezja, muzyka, film, nawet fotografia jest sztuką wtedy, gdy ściska za gardło, gdy zapiera dech i wypiera z głowy wszystkie inne myśli, pozostawiając miejsce tylko na to, co widzę teraz i co zostanie mi pod powiekami na zawsze. Ale jak to cos zdefiniować? Na szczęście ja nie muszę, zrobiła to za mnie Szymborska, ja tylko przytoczę tu jej lekko sparafrazowany wiersz:

Niektórzy lubią sztukę (…)


Lubią –  


ale lubi się także rosół z makaronem, 


lubi się komplementy i kolor niebieski, 


lubi się stary szalik, 


lubi się stawiać na swoim, 


lubi się głaskać psa. 


Sztukę – 


tylko co to takiego sztuka. 


Niejedna chwiejna odpowiedź 
na to pytanie już padła. 


A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego jak zbawiennej poręczy.

Gwoli wyjaśnienia, dlaczego w odcinku pojawiły się takie, a nie inne zdjęcia (pomijając potrzebny mi element „artyzmu”). Zaczęło się od tego, że opublikowałam zdjęcia (tu, o tu opublikowałam), dzięki którym dostałam się na studia. Przed publikacją zapytałam mojej modelki, jaką potrawą mogłabym ja uhonorować, a ona zażyczyła sobie wypasione naleśniki. Przepis na naleśniki wykorzystałam już praktycznie na wszelkie możliwe sposoby w odcinku Simpsonowym, ale po pierwsze: modelce się nie odmawia, a po drugie naleśników też się nie odmawia. Tym razem poza tym nieco je zmodyfikowałam, używając gazowanej wody i dodając paczkę proszku do pieczenia (na litr mleka), przez co wyszły mi super-grubasy. Efekt zobaczyliście, polecam wypróbowanie tego w domu.

Smacznego!

PS. Następny odcinek to będzie obiecany optymistyczny odcinek! Dacie wiarę?