Gra o tron. Ale przepis dobry…

Winter is coming

Zima nadchodzi…

Krew i ogień…

Bóg, Honor, Ojczyzna…, znaczy ten, Rodzina, Obowiązek, Honor…

… i inne bzdury. A nasza jest wściekłość.

 

„Gra o tron”. Jakiż to jest durny serial. Na pochwałę zasługuje w nim jedynie podziwu godna inwencja scenarzystów, którzy skrupulatnie poprawili książkę, na podstawie której serial powstał, i zadbali o to, by wartka akcja przeistoczyła się w puste sceny brzmiące jak najbardziej patetycznymi tekstami. Za przykład może służyć pierwszy z brzegu cytat, jak choćby: „Nocne piękności bledną o świcie, a ojciec wyrzeka się rano dzieci spłodzonych nocą po pijanemu.”. 

Chwila oddechu na przetrawienie głębokiego tego tekstu, w czasie której uświadomimy sobie jeszcze jedną fascynującą rzecz. Mianowicie: te najbardziej nadmuchane frazesy padają – jakżeby inaczej – w czasie dmuchania. Autorzy serialu znaleźli bowiem dość niekonwencjonalny sposób na przedstawienie licznych, bardzo licznych postaci: kolejnych bohaterów poznajemy najczęściej w czasie spółkowania – z rodzeństwem, kimś tej samej płci lub z kimś, komu się za taką spółkę płaci. „W trakcie” bohaterowie są bardzo rozmowni i im „gorętsza” się robi atmosfera, tym „głębsze” myśli wygłaszają. Może i zresztą sama w sobie sapiąca rozmowność na potępienie nie zasługuje… W gruncie rzeczy, to jak się tak porządnie zastanowić, cały zbiór tych scen zasługuje na pochwałę! – bo pokazane są w taki sposób, że seksu odechciewa się na długo. A wiadomo przecież, że wstrzemięźliwość cielesna godna jest pochwał najwyższych.

Przy tym, ile się możemy nauczyć! Dwa sezony zdążyły nam już pokazać na przykład, że ktoś ma uraz do pań parających się najstarszym zawodem świata – bowiem z uporem godnym maniaków prezentowane są nam sceny, w czasie których rzeczone kurwy ćwiczą się w udawaniu rozkoszy. 

O, zgrozo!, „profesjonalistki” nie są w swoich jękach szczere. Z jasnością, przypisywaną zazwyczaj uderzeniu pioruna, uświadamia to nam, że ludzie, a więc i bohaterowie „Gry o tron” są szalenie przewrotni… To znaczy ma uświadamiać. Bo tak naprawdę, to jakimi poznajemy bohaterów w scenie pozałóżkowej, tacy pozostają in saecula saeculorum (na wieki wieków w języku nieumarłym mówiąc). Lannisterowie są źli i okrutni, spychają z wieży siedmiolatków, zabijają niemowlęta, a poza tym aż pcha się na usta, by zmienić sentencję rodu z „Hear Me Roar!” na „co to za rodzina, gdzie brat siostry nie wydyma”; Starkowie czekają na zimę; Targaryen maszeruje sobie przez pustynię, choć już nie tak rześko jak na początku; a reszta wykazuje przebłyski tępoty. A do tego rozmach tej produkcji jest taki, że z raz widzimy zamek z oddalenia, a z całej, dziesięciotysięczniej ekipy khalasaru Dany Targaryen widzimy jakieś siedem osób. Epicko.

To już nie jest „Gra o tron”, ale to, czym to jest, też zaczyna się na G.

(Zamysł artystyczny zdjęć jest prosty: mają pasować do serialu - czyli pokazują bohatera nie wiadomo skąd, który nic nie wnosi, ale dziarsko zmierza po tron).

A oto: Żelazny Tron! Bo na tron, to nawet król chadza piechotą...

Serial budzi niesmak, mdłości i zgagę. Miałam zamiar dopasować jedzenie do tego klimatu, ale po krótkim namyśle stwierdziłam, że należy nam się raczej jakaś rekompensata, coś, co pasowałoby raczej do książki jako rzeczy soczystej, słodkawej, a jednocześnie takiej, w którą można wbić zęby, tak żeby aż sok popłynął. Dlatego proponowana przeze mnie potrawa, to:

Kaczka w pomarańczach z rukolą

Składniki:

• 1 kaczka (ok. 2 kg),
• oliwa z oliwek + majeranek + sól + czarny pieprz grubo mielony,
• 3, 5 pomarańczy,
• 2 łyżki miodu,
• czerwona cebula,
• 3 kostki rosołowe,
• sałata i rukola.

Kaczkę na dobę przed pieczeniem bardzo porządnie nacieramy oliwą wymieszaną z majerankiem, solą i pieprzem. Wstawiamy do lodówki, a po 24 godzinach przystępujemy do działania. Do kaczki wkładamy pokrojoną cebulę, garść rukoli i wlewamy sok z jednej pomarańczy. 

Kaczkę należy zszyć, a następnie wstawić do brytfanny i wlać do niej litr bulionu (z dwóch kostek). Kaczkę pieczemy w temp. ok. 220 stopni przez przynajmniej dwie godziny. Kiedy bulion dookoła kaczki zaczyna wrzeć, a kaczucha zaczyna nam skwierczeć, polewamy ją mieszanką soku z drugiej pomarańczy i dwóch łyżek miodu (można dodać do takiej mieszanki również trochę rozmarynu, który wspaniale komponuje się z drobiem). Po 15 minutach polewamy ją już bulionem, po kolejnych 15 odwracamy – i tak w kółko. Kiedy widzimy, że bulionu zaczyna już brakować, rozrabiamy ostatnią kostkę rosołową z sokiem z połowy pomarańczy i ¾ szklanki wody i dolewamy do brytfanki. 

Ostatnim etapem jest powrót kaczki do pozycji wyjściowej, polanie jej resztką soku z miodem i obłożenie plasterkami ostatniej pomarańczy. Tak przygotowana kaczka jest, naturalnie, lekko słodkawa, jest soczysta, delikatna i w ogóle pyszna. W parze z nią świetnie idzie sałatka z rukoli i zwykłej sałaty (po prostu: mieszamy liście razem, lekko solimy i dodajemy odrobinę oliwy z oliwek), ponieważ rukola jest gorzkawa. Dla pełni smaku taką sałatkę można polać sosem zlanym z kaczki i zmieszanym z jogurtem naturalnym. A do popicia: czerwone wytrawne wino; które zresztą pozwoli nam na całkowite zmycie niesmaku po serialu…

Mam nadzieję, że nieco zaostrzyłam Wasze apetyty, zepsute zapewne tym, że zbliża się kolejny odcinek „Gry o tron”. Ale nie upadajmy na duchu! W końcu nadchodzi zima i może wymrozi nam to całe tałatajstwo. A my tymczasem cieszmy się tym, co dobre. Smacznego więc i do następnego razu!