Barbara dookoła Polski. „Miasto, które boi się zmroku”. I pomysł na schabowe.

KIELCE

Parafrazując Witkacego, na którego wiersz będę się zresztą powoływać:

Kto się za ten tekst obraża, ten się sam za gówniarza uważa.

 

Kiedyś z przyjaciółką zwiedzałyśmy starówkę jednego z austriackich miast. Robiłyśmy sobie zdjęcia i rozmawiałyśmy po polsku, co wzbudziło zainteresowanie jednego z przechodniów – Austriaka. Tenże Austriak zaczął z nami rozmowę, powiedział, że on z kolei chętnie zwiedza Polskę, po czym zainteresował się, skąd jesteśmy. A kiedy wyjaśniłyśmy, że z Kielc, wykrzyknął: „Ach, Kielce! To tam był pogrom żydowski!”. 

Fragment legendy na temat powstania Kielc.

Centralna ulica Kielc

Kielce… Scyzoryki, pogrom żydowski i przysłowie „piździ jak w kieleckim”. A jakby tego było mało, to za punkt honoru postawili sobie Kielczanie pokazanie, że godłem miasta jest świnia. Chciałoby się powiedzieć, że legenda wyprzedza samo miasto, prawda jest jednak taka, że miejsce to prześciga wszelkie wyobrażenia. Można by rzec: „ja myślałem, że to tylko legenda, a ono istnieje naprawdę! Chodu!”.

„A może piękne to jest, ach, miasteczko, i nawet miłe / I niełatwo jest w nim złapać nawet kiłę…”.  Miasto, które ma 200 tysięcy mieszkańców i w którym z jednego kościoła do kolejnego można dojść w 10 minut. Z ilością kościołów zaczyna konkurować jedynie ilość galerii handlowych, które stanowią jednak wyłącznie punkt wycieczkowy – bowiem na kupowanie w nich, brak mieszkańcom funduszy. Kiedy w Kielcach wybudowano pierwszy (i jak dotąd jedyny) piętrowy parking, zorganizowana została wielka feta – żeby parking mógł pobłogosławić biskup. Z parkingu zasadniczo jednak także się nie korzysta, bowiem – jakżeby inaczej – nie ma na to funduszy.

Kielce to naprawdę fascynujące miasto. Na przykład po godzinie 20 trzeba już na siebie bardzo uważać – bo potencjalni przechodnie na ulicach, to ludzie mocno zainteresowani komunikacją telefoniczną: świadczy o tym ich fascynacja cudzymi telefonami. Albo zegarkami. A obiektami napadów i wymuszania haraczy są w Kielcach… sklepy zoologiczne. 

???

Kielce są przepięknie położonym miastem, w samym mieście znajdują się trzy rezerwaty przyrody (Wietrznia, Kadzielnia, Ślichowice), w tym jeden geologiczny, ukształtowany pod koniec ery paleozoicznej. Służy on piciu co tańszych zajzajerów. 

Jak widać pomniki przyrody w Kielcach służą nie tylko spożywaniu wyrobów przemysłu alkoholowego. Zdjęcie z Wietrzni.

Kielce nie omijają też historii najnowszej: w grudniu 2011 została otwarta i pobłogosławiona ulica Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Błogosławieństwa nie udzielił jednak właściciel posesji przy tejże ulicy: żeby bowiem ją odsłonić, władze miasta postanowiły wtargnąć na teren prywatny, twierdząc, że ten teren wcale prywatny nie jest. W związku z czym wspomniany właściciel w ramach protestu trzyma na balkonie trumnę. 

Miasto to jest karykaturą wszystkich znanych ludzkości miast (poza Radomiem :p ). Ani wieś, ani małe miasteczko, ani tak naprawdę miasto… Kielce.

Resztę powiedział już za mnie Witkacy:

(…) Gdy metafizyk głąb wypiera dowolna wprost namiastka,

A miłość dają tylko, ach, nieszczęsne prostetuty

(Bo krzywych zbrakło już),

A syf i tryper biegną w krok tuż, tuż,

Gdzie zwykła dorożkarska buda zastąpi wszelkie narkotyki świata,

I gdzie jedyne piękno jest: na zgniłych domkach jakaś, proszę pani, wieczorna, ta tak zwana, ach, poświata,

I to wszystko na tle zupełnej nędzy

W smrodzie u jakiejś gospodyni potwornej wprost jędzy,

W ciągłej niepogodzie, co lepsza jest od słońca,

Bo wtedy wszystko zda się bliskim już, ach, końca -

Tak sobie wyobrażam Kielce, symbol, jako szczyt ohydy,

Jako jakiś Paramount najgorszej małomiasteczkowej brzydy.

A może piękne to jest, ach, miasteczko, ach, i nawet miłe

Jedyny w Polsce pomnik Milesa Davisa

I niełatwo jest w nim złapać nawet kiłę... (…)

Gdy beznadziejność dusi jak ohyda i śmierdząca zmora,

Gdy człowiek sobie siebie widzi jako cuchnącego własnym sosem, ach, potwora -

Może to wszystko przejdzie, ach, a może nie,

W każdym razie to jest wszystko bardzo fe.

A do tego napisanie nie krwią, a gównem, bardzo źle.

Ja nie chę tego, nie, nie, nie!

Dlaczego tyle miejsca poświęciłam właśnie Kielcom? Po pierwsze, musiałam wylać z siebie nagromadzony podczas Wielkanocy jad i dopiero teraz mi się to udało. A po drugie… spędziłam w Kielcach 20 trudnych lat i uznałam, że takie epitafium dla mojej przeszłości jest czymś słusznym.

Jad, jako się rzekło, wylany, zrobiłam się głodna. Kielce, jak łatwo się domyślić, nie mają żadnej szczególnie charakterystycznej i typowej potrawy. Jest jednak coś, co je się tam szczególnie chętnie, zwłaszcza w niedzielę lub podczas gościnnych obiadków. Schabowe. A ja zaprezentuję przepis na schabowe rodem z mojego własnego domu.

Schabowe, panierowane pieczarki 

i surówka na bazie selera

Składniki:

• schab,
• jajko,
• śmietana (ew. trochę mleka),
• jajka,
• bułka tarta,
• pieczarki (główki),
• sól, czosnek granulowany, oliwa do smażenia;

• pół selera,
• dwie marchewki,
• majonez, musztarda, śmietana,
• sól, cukier.

Plastry schabu rozbijamy i wrzucamy je do mleka lub śmietany wymieszanej z jajkiem, solą i czosnkiem. Tą mieszanką schabowe dokładnie nacieramy i całość wstawiamy na jakieś pół godziny do lodówki. Po tym czasie panierujemy je w bułce tartej i smażymy. Dzięki takiemu wcześniejszemu zmacerowaniu, schabowe są mięciutkie i kruche.

 

Jajko (lub dwa) rozbełtujemy z niewielką ilością soli i kolejno maczamy w nim główki pieczarek, które następnie panierujemy w bułce tartej. A opanierowane smażymy. Banalne, a cudowne w smaku, takie pieczarki przebijają nawet schabowe. Całość podawać z ubitymi ziemniakami, polanymi tłuszczykiem z patelni i z surówką.

Wykonanie surówki również jest łatwiutkie, a to jej smak jest dość kontrowersyjny. Ja uwielbiam, są jednak tacy, którzy na nią kręcą nosem. Tych zapychamy mizerią, a sami ucieramy selera i marchewkę na wiórki, doprawiamy solą i szczyptą cukru, dodajemy po trochu śmietany, majonezu i musztardy i gotowe! Mała uwaga: o dziwo, najlepsze na świecie są majonez i musztarda… kieleckie! Są naprawdę przepyszne.

No! Ukochana potrawa zdecydowanie poprawiła mi humor, następny odcinek może więc pokazać, że i ja potrafię coś lubić i bywać miła! Smacznego zatem i mam nadzieję, że nieco zaostrzyłam Wam apetyty na więcej.