Kubuś Puchatek i przy…smaki (a przysmaki też przyjaciele)

Czas zmienia sposób patrzenia na wiele spraw – tę jakże głęboką myśl wywołała we mnie targająca mną gorączka (z powodu której dawno nie było wpisu). Chorobliwa czy nie, myśl ta ma jednak rację bytu. Ot choćby w odniesieniu do Kubusia Puchatka. Jako dziecko nie przepadałam za książkami o tym misiu, zafascynowana byłam natomiast kreskówkową adaptacją. Z biegiem lat, gdy ze słodkiego cherubinka zmieniłam się w równie słodką młodą damę*, proporcje się odwróciły, kreskówka stała się mocno mdła, a postacie książkowe nagle ożyły. I w zgodzie z ludowym przysłowiem, które mówi, że im dalej w las, tym więcej drzew, tak zagłębianie się w Las Stumilowy również przynosiło coraz więcej doznań i coraz więcej wiedzy na temat psychicznych perturbacji bohaterów. 

 

Doszukiwanie się w słodkich zwierzątkach stanów lękowych i depresyjnych czy też problemów z ADHD może nieco negatywnie świadczyć o rzekomej słodyczy mojego usposobienia, wskazuje jednak na nader żywą wyobraźnię! A w gruncie rzeczy do tego przez cały czas zmierzam. Bo chociaż Puchatek i kompania niekoniecznie pomagają nam odnaleźć w sobie nasze wewnętrzne dziecko (no i chwała Najwyższemu), to jednak są jak wibrator dla wyobraźni. Dlatego następnym razem, kiedy będziecie w lesie**, rozejrzyjcie się pilnie, a może na którymś drzewie wypatrzycie tabliczkę z napisem „J. Woreczko”? Lub może to w sobie znajdziecie kawałek któregoś ze zwichrowanych psychicznie bohaterów jednej z najlepszych książek świata? Zawsze jest jakiś promyk nadziei, że nie jesteśmy sami, a w lesie mogą znajdować się jeszcze więksi psychopaci od nas!

* Nikt nie mówił, że to musi być literatura faktu!

** Jeśli w ogóle ktoś ma ochotę jeszcze kiedykolwiek pójść do lasu, to serdecznie odradzam oglądanie filmu „Odgłosy robaków. Zapiski mumii”…

Jak odcinek jest o Kubusiu Puchatku, to musi być jakieś małe Conieco z miodkiem. Ponieważ jednak moim absolutnym faworytem jest Kłapouchy – druga potrawa będzie właśnie dla niego. Dlatego dziś prezentuję przepisy na ciasteczka miodowe i „ostowe” kulki, które jednak raczej przypominają cebulki. Jednakże nie upadajmy na duchu! Nawet Kłapouchy potrafi spojrzeć na sprawy z jaśniejszej strony. Ostatnio na przykład nie było trzęsienia ziemi. A ciasteczka miodowe też nie wyszły tak, jak planowałam… Cóż.

Ciasteczka miodowe

Składniki:

• 2 jajka rozdzielone na żółtka i białka,
• 4 porządne łyżki miodu,
• szklanka cukru białego i szklanka brązowego,
• skórka otarta z jednej cytryny,
• 2 łyżeczki sody oczyszczonej rozp. w niewielkiej ilości wody,
• mąka – tyle, żeby cholerne ciasto było gęste.

 

Ubijamy pianę z białek. Następnie ucieramy żółtka z cukrem, dodajemy skórkę z cytryny, miód, sodę, potem dołączamy mąkę. Ja przedobrzyłam, wymyśliłam sobie, że z lejącego się ciasta wyjdzie więcej ciasteczek – łakomstwo mnie zgubiło. Choć nie do końca… Ciasteczka zlały mi się, co prawda, w jedno wielkie ciacho, ale wymyśliłam, jak je uratować. 

Podziabałam to-to mianowicie na kawałki i z każdego kawałka zrobiłam cieszącą oko kuleczkę. Wyszło więc całkiem smacznie, a do tego przyrządziłam bitą śmietanę – i taki smakołyk idealnie nadaje się na małe Conieco. Ciasteczka są leciutko gorzkawe, a jednocześnie bardzo, bardzo słodkie. A w kompozycji z bitą śmietaną stają się całkiem wykwintnym przysmakiem.

Lecz Królika "Misiu-zjedz-coś" niebezpieczne jest co nieco, no zanadto swe Conieco lubi Miś

Ostowe kulki-cebulki

Składniki:

• 1 por (duży),
• 250 g pieczarek,
• 6 parówek,
• ser pleśniowy, 2 serki topione,
• czosnek,
• pestki z dyni,
• jajko, łyżka maku,
• ciasto francuskie,
• szczypiorek.

Pora i pieczarki kroimy na drobno, wysypujemy na rozgrzaną oliwę, podsmażamy, dodajemy parówki, sery (najlepszy jest pleśniowy niebieski, ma dostatecznie ostry smak i jest na tyle słony, że potrawy nie trzeba już doprawiać, można najwyżej dosypać trochę ziół prowansalskich, majeranku i koperku) oraz pestki z dyni i czosnek pokrojony w dość grubą kostkę. Całość smażymy do rozpuszczenia sera. 

Z ciasta francuskiego wykrawamy kółka (idealna jest do tego szklanka do whiskey – ma odpowiednie rozmiary) i na każde kółko nakładamy odrobinę farszu. Kępkę ostową robimy ze szczypiorku (naprawdę nie miałam pomysłu, z czego zrobić fioletową dekorację) i formujemy kulkę. Obtaczamy w jajku wymieszanym z makiem i pieczemy na złoto w temp. 175 stopni. I już. Myślę, że ostry smak sera pleśniowego, porów i czosnku (oraz reszty inwentarza) zadowoliłby nawet Kłapouchego!

Smacznego zatem i nie zapominajcie o tym, że u Puchatka zegar zawsze wskazuje porę na Małe Conieco!

Barbara dookoła Polski. „Miasto, które boi się zmroku”. I pomysł na schabowe.

KIELCE

Parafrazując Witkacego, na którego wiersz będę się zresztą powoływać:

Kto się za ten tekst obraża, ten się sam za gówniarza uważa.

 

Kiedyś z przyjaciółką zwiedzałyśmy starówkę jednego z austriackich miast. Robiłyśmy sobie zdjęcia i rozmawiałyśmy po polsku, co wzbudziło zainteresowanie jednego z przechodniów – Austriaka. Tenże Austriak zaczął z nami rozmowę, powiedział, że on z kolei chętnie zwiedza Polskę, po czym zainteresował się, skąd jesteśmy. A kiedy wyjaśniłyśmy, że z Kielc, wykrzyknął: „Ach, Kielce! To tam był pogrom żydowski!”. 

Fragment legendy na temat powstania Kielc.

Centralna ulica Kielc

Kielce… Scyzoryki, pogrom żydowski i przysłowie „piździ jak w kieleckim”. A jakby tego było mało, to za punkt honoru postawili sobie Kielczanie pokazanie, że godłem miasta jest świnia. Chciałoby się powiedzieć, że legenda wyprzedza samo miasto, prawda jest jednak taka, że miejsce to prześciga wszelkie wyobrażenia. Można by rzec: „ja myślałem, że to tylko legenda, a ono istnieje naprawdę! Chodu!”.

„A może piękne to jest, ach, miasteczko, i nawet miłe / I niełatwo jest w nim złapać nawet kiłę…”.  Miasto, które ma 200 tysięcy mieszkańców i w którym z jednego kościoła do kolejnego można dojść w 10 minut. Z ilością kościołów zaczyna konkurować jedynie ilość galerii handlowych, które stanowią jednak wyłącznie punkt wycieczkowy – bowiem na kupowanie w nich, brak mieszkańcom funduszy. Kiedy w Kielcach wybudowano pierwszy (i jak dotąd jedyny) piętrowy parking, zorganizowana została wielka feta – żeby parking mógł pobłogosławić biskup. Z parkingu zasadniczo jednak także się nie korzysta, bowiem – jakżeby inaczej – nie ma na to funduszy.

Kielce to naprawdę fascynujące miasto. Na przykład po godzinie 20 trzeba już na siebie bardzo uważać – bo potencjalni przechodnie na ulicach, to ludzie mocno zainteresowani komunikacją telefoniczną: świadczy o tym ich fascynacja cudzymi telefonami. Albo zegarkami. A obiektami napadów i wymuszania haraczy są w Kielcach… sklepy zoologiczne. 

???

Kielce są przepięknie położonym miastem, w samym mieście znajdują się trzy rezerwaty przyrody (Wietrznia, Kadzielnia, Ślichowice), w tym jeden geologiczny, ukształtowany pod koniec ery paleozoicznej. Służy on piciu co tańszych zajzajerów. 

Jak widać pomniki przyrody w Kielcach służą nie tylko spożywaniu wyrobów przemysłu alkoholowego. Zdjęcie z Wietrzni.

Kielce nie omijają też historii najnowszej: w grudniu 2011 została otwarta i pobłogosławiona ulica Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Błogosławieństwa nie udzielił jednak właściciel posesji przy tejże ulicy: żeby bowiem ją odsłonić, władze miasta postanowiły wtargnąć na teren prywatny, twierdząc, że ten teren wcale prywatny nie jest. W związku z czym wspomniany właściciel w ramach protestu trzyma na balkonie trumnę. 

Miasto to jest karykaturą wszystkich znanych ludzkości miast (poza Radomiem :p ). Ani wieś, ani małe miasteczko, ani tak naprawdę miasto… Kielce.

Resztę powiedział już za mnie Witkacy:

(…) Gdy metafizyk głąb wypiera dowolna wprost namiastka,

A miłość dają tylko, ach, nieszczęsne prostetuty

(Bo krzywych zbrakło już),

A syf i tryper biegną w krok tuż, tuż,

Gdzie zwykła dorożkarska buda zastąpi wszelkie narkotyki świata,

I gdzie jedyne piękno jest: na zgniłych domkach jakaś, proszę pani, wieczorna, ta tak zwana, ach, poświata,

I to wszystko na tle zupełnej nędzy

W smrodzie u jakiejś gospodyni potwornej wprost jędzy,

W ciągłej niepogodzie, co lepsza jest od słońca,

Bo wtedy wszystko zda się bliskim już, ach, końca -

Tak sobie wyobrażam Kielce, symbol, jako szczyt ohydy,

Jako jakiś Paramount najgorszej małomiasteczkowej brzydy.

A może piękne to jest, ach, miasteczko, ach, i nawet miłe

Jedyny w Polsce pomnik Milesa Davisa

I niełatwo jest w nim złapać nawet kiłę... (…)

Gdy beznadziejność dusi jak ohyda i śmierdząca zmora,

Gdy człowiek sobie siebie widzi jako cuchnącego własnym sosem, ach, potwora -

Może to wszystko przejdzie, ach, a może nie,

W każdym razie to jest wszystko bardzo fe.

A do tego napisanie nie krwią, a gównem, bardzo źle.

Ja nie chę tego, nie, nie, nie!

Dlaczego tyle miejsca poświęciłam właśnie Kielcom? Po pierwsze, musiałam wylać z siebie nagromadzony podczas Wielkanocy jad i dopiero teraz mi się to udało. A po drugie… spędziłam w Kielcach 20 trudnych lat i uznałam, że takie epitafium dla mojej przeszłości jest czymś słusznym.

Jad, jako się rzekło, wylany, zrobiłam się głodna. Kielce, jak łatwo się domyślić, nie mają żadnej szczególnie charakterystycznej i typowej potrawy. Jest jednak coś, co je się tam szczególnie chętnie, zwłaszcza w niedzielę lub podczas gościnnych obiadków. Schabowe. A ja zaprezentuję przepis na schabowe rodem z mojego własnego domu.

Schabowe, panierowane pieczarki 

i surówka na bazie selera

Składniki:

• schab,
• jajko,
• śmietana (ew. trochę mleka),
• jajka,
• bułka tarta,
• pieczarki (główki),
• sól, czosnek granulowany, oliwa do smażenia;

• pół selera,
• dwie marchewki,
• majonez, musztarda, śmietana,
• sól, cukier.

Plastry schabu rozbijamy i wrzucamy je do mleka lub śmietany wymieszanej z jajkiem, solą i czosnkiem. Tą mieszanką schabowe dokładnie nacieramy i całość wstawiamy na jakieś pół godziny do lodówki. Po tym czasie panierujemy je w bułce tartej i smażymy. Dzięki takiemu wcześniejszemu zmacerowaniu, schabowe są mięciutkie i kruche.

 

Jajko (lub dwa) rozbełtujemy z niewielką ilością soli i kolejno maczamy w nim główki pieczarek, które następnie panierujemy w bułce tartej. A opanierowane smażymy. Banalne, a cudowne w smaku, takie pieczarki przebijają nawet schabowe. Całość podawać z ubitymi ziemniakami, polanymi tłuszczykiem z patelni i z surówką.

Wykonanie surówki również jest łatwiutkie, a to jej smak jest dość kontrowersyjny. Ja uwielbiam, są jednak tacy, którzy na nią kręcą nosem. Tych zapychamy mizerią, a sami ucieramy selera i marchewkę na wiórki, doprawiamy solą i szczyptą cukru, dodajemy po trochu śmietany, majonezu i musztardy i gotowe! Mała uwaga: o dziwo, najlepsze na świecie są majonez i musztarda… kieleckie! Są naprawdę przepyszne.

No! Ukochana potrawa zdecydowanie poprawiła mi humor, następny odcinek może więc pokazać, że i ja potrafię coś lubić i bywać miła! Smacznego zatem i mam nadzieję, że nieco zaostrzyłam Wam apetyty na więcej.

Gra o tron. Ale przepis dobry…

Winter is coming

Zima nadchodzi…

Krew i ogień…

Bóg, Honor, Ojczyzna…, znaczy ten, Rodzina, Obowiązek, Honor…

… i inne bzdury. A nasza jest wściekłość.

 

„Gra o tron”. Jakiż to jest durny serial. Na pochwałę zasługuje w nim jedynie podziwu godna inwencja scenarzystów, którzy skrupulatnie poprawili książkę, na podstawie której serial powstał, i zadbali o to, by wartka akcja przeistoczyła się w puste sceny brzmiące jak najbardziej patetycznymi tekstami. Za przykład może służyć pierwszy z brzegu cytat, jak choćby: „Nocne piękności bledną o świcie, a ojciec wyrzeka się rano dzieci spłodzonych nocą po pijanemu.”. 

Chwila oddechu na przetrawienie głębokiego tego tekstu, w czasie której uświadomimy sobie jeszcze jedną fascynującą rzecz. Mianowicie: te najbardziej nadmuchane frazesy padają – jakżeby inaczej – w czasie dmuchania. Autorzy serialu znaleźli bowiem dość niekonwencjonalny sposób na przedstawienie licznych, bardzo licznych postaci: kolejnych bohaterów poznajemy najczęściej w czasie spółkowania – z rodzeństwem, kimś tej samej płci lub z kimś, komu się za taką spółkę płaci. „W trakcie” bohaterowie są bardzo rozmowni i im „gorętsza” się robi atmosfera, tym „głębsze” myśli wygłaszają. Może i zresztą sama w sobie sapiąca rozmowność na potępienie nie zasługuje… W gruncie rzeczy, to jak się tak porządnie zastanowić, cały zbiór tych scen zasługuje na pochwałę! – bo pokazane są w taki sposób, że seksu odechciewa się na długo. A wiadomo przecież, że wstrzemięźliwość cielesna godna jest pochwał najwyższych.

Przy tym, ile się możemy nauczyć! Dwa sezony zdążyły nam już pokazać na przykład, że ktoś ma uraz do pań parających się najstarszym zawodem świata – bowiem z uporem godnym maniaków prezentowane są nam sceny, w czasie których rzeczone kurwy ćwiczą się w udawaniu rozkoszy. 

O, zgrozo!, „profesjonalistki” nie są w swoich jękach szczere. Z jasnością, przypisywaną zazwyczaj uderzeniu pioruna, uświadamia to nam, że ludzie, a więc i bohaterowie „Gry o tron” są szalenie przewrotni… To znaczy ma uświadamiać. Bo tak naprawdę, to jakimi poznajemy bohaterów w scenie pozałóżkowej, tacy pozostają in saecula saeculorum (na wieki wieków w języku nieumarłym mówiąc). Lannisterowie są źli i okrutni, spychają z wieży siedmiolatków, zabijają niemowlęta, a poza tym aż pcha się na usta, by zmienić sentencję rodu z „Hear Me Roar!” na „co to za rodzina, gdzie brat siostry nie wydyma”; Starkowie czekają na zimę; Targaryen maszeruje sobie przez pustynię, choć już nie tak rześko jak na początku; a reszta wykazuje przebłyski tępoty. A do tego rozmach tej produkcji jest taki, że z raz widzimy zamek z oddalenia, a z całej, dziesięciotysięczniej ekipy khalasaru Dany Targaryen widzimy jakieś siedem osób. Epicko.

To już nie jest „Gra o tron”, ale to, czym to jest, też zaczyna się na G.

(Zamysł artystyczny zdjęć jest prosty: mają pasować do serialu - czyli pokazują bohatera nie wiadomo skąd, który nic nie wnosi, ale dziarsko zmierza po tron).

A oto: Żelazny Tron! Bo na tron, to nawet król chadza piechotą...

Serial budzi niesmak, mdłości i zgagę. Miałam zamiar dopasować jedzenie do tego klimatu, ale po krótkim namyśle stwierdziłam, że należy nam się raczej jakaś rekompensata, coś, co pasowałoby raczej do książki jako rzeczy soczystej, słodkawej, a jednocześnie takiej, w którą można wbić zęby, tak żeby aż sok popłynął. Dlatego proponowana przeze mnie potrawa, to:

Kaczka w pomarańczach z rukolą

Składniki:

• 1 kaczka (ok. 2 kg),
• oliwa z oliwek + majeranek + sól + czarny pieprz grubo mielony,
• 3, 5 pomarańczy,
• 2 łyżki miodu,
• czerwona cebula,
• 3 kostki rosołowe,
• sałata i rukola.

Kaczkę na dobę przed pieczeniem bardzo porządnie nacieramy oliwą wymieszaną z majerankiem, solą i pieprzem. Wstawiamy do lodówki, a po 24 godzinach przystępujemy do działania. Do kaczki wkładamy pokrojoną cebulę, garść rukoli i wlewamy sok z jednej pomarańczy. 

Kaczkę należy zszyć, a następnie wstawić do brytfanny i wlać do niej litr bulionu (z dwóch kostek). Kaczkę pieczemy w temp. ok. 220 stopni przez przynajmniej dwie godziny. Kiedy bulion dookoła kaczki zaczyna wrzeć, a kaczucha zaczyna nam skwierczeć, polewamy ją mieszanką soku z drugiej pomarańczy i dwóch łyżek miodu (można dodać do takiej mieszanki również trochę rozmarynu, który wspaniale komponuje się z drobiem). Po 15 minutach polewamy ją już bulionem, po kolejnych 15 odwracamy – i tak w kółko. Kiedy widzimy, że bulionu zaczyna już brakować, rozrabiamy ostatnią kostkę rosołową z sokiem z połowy pomarańczy i ¾ szklanki wody i dolewamy do brytfanki. 

Ostatnim etapem jest powrót kaczki do pozycji wyjściowej, polanie jej resztką soku z miodem i obłożenie plasterkami ostatniej pomarańczy. Tak przygotowana kaczka jest, naturalnie, lekko słodkawa, jest soczysta, delikatna i w ogóle pyszna. W parze z nią świetnie idzie sałatka z rukoli i zwykłej sałaty (po prostu: mieszamy liście razem, lekko solimy i dodajemy odrobinę oliwy z oliwek), ponieważ rukola jest gorzkawa. Dla pełni smaku taką sałatkę można polać sosem zlanym z kaczki i zmieszanym z jogurtem naturalnym. A do popicia: czerwone wytrawne wino; które zresztą pozwoli nam na całkowite zmycie niesmaku po serialu…

Mam nadzieję, że nieco zaostrzyłam Wasze apetyty, zepsute zapewne tym, że zbliża się kolejny odcinek „Gry o tron”. Ale nie upadajmy na duchu! W końcu nadchodzi zima i może wymrozi nam to całe tałatajstwo. A my tymczasem cieszmy się tym, co dobre. Smacznego więc i do następnego razu!

WIELKANOC

 

Heretyczką nie jestem (chyba że wikingowie byli heretykami – bo moja wiara opiera się ściśle o to, że po śmierci trafię na wielką salę bankietową, gdzie będę mogła jeść i pić ku coraz większej radości, a niezmiennej wadze), ale muszę przyznać, że za czorta nie wiem, czym jest Wielkanoc. Jest to jakieś katolickie święto i wiąże się jakoś ze śmiercią niejakiego Jezusa – ale jak fakt ten ma się do jajek, kurczaczków i króliczków?
 Może to jakaś symbolika…? Może jajka to symbol odrodzenia, a wylęgające się z nich kurczaczki to symbol nadziei? Tylko czemu w takim razie na Wielkanoc zjada się duuużo drobiu i tychże jajek? No i po raz kolejny: jak się to ma do królików? Że niby co? Jezus się mnoży w Wielkanoc jak króliki na wiosnę? Coś nie tak. A może to wiara w niego ma się tak mnożyć? A może jednak rację mieli twórcy South Parku, wskazując, że Jezus na Głowę Kościoła wyznaczył królika – czego dowodem jest czapka papieska o kształcie sugerującym skrywanie spiczastych uszków?

 

Hm, to się chyba nazywa tajemnica wiary. Osobiście stwierdzam, że wierzę jedynie w to, iż na Wielkanoc można zjeść coś naprawdę pysznego – w tym moje absolutnie najukochańsze ciasto, czyli mazurek. Zamiast więc zabawiać się w mistyka czy też proroka – zapraszam do kuchni! Na pasztet i mazurek.

Króliczy pasztet

Składniki:

• 1 kg mięsa wieprzowego,
• 1 kg mięsa wołowego (w obu przypadkach polecam łopatkę),
• ½ kg boczku albo podgardla wieprzowego (najlepiej wędzonego),
• słoninka (aczkolwiek niekoniecznie, co okaże się w dalszym ciągu tekstu),
• 3 wątróbki drobiowe,
• 3 cebule,
• 2 bułki (np. kajzerki),
• przyprawy: 4 kostki rosołowe grzybowe, ziele angielskie, liście laurowe, owoce jałowca, 2 papryczki chili, majeranek (dużo), estragon, tymianek, rozmaryn, koperek, szczypta gałki muszkatołowej, pieprz czarny grubo mielony, pół główki czosnku, sól.

Mięso (oprócz wątróbki) kroimy w drobną kostkę, układamy w rondlu (na spód idzie boczek/podgardle; i tu uwaga: osobiście polecam podgardle, najlepiej b. tłuste. Wtedy kupujemy ponad 60 dkg i nie przejmujemy się słoninką – po prostu odkrawamy plaster tego tłuszczu na potem) i dodajemy cebule pokrojone w grube plastry. Ziele angielskie, owoce jałowca, liście laurowe i papryczki chili wkładamy do woreczka po ryżu, związujemy nicią i dokładamy do mięsa. Dokładamy kostki rosołowe, dwie łyżeczki soli, majeranek, estragon, tymianek i rozmaryn. Polecałabym też słodką mieloną paprykę. Całość zalewamy wodą i gotujemy (od zagotowania wody ok. 1,5-2 godz.). Mięso ma być tak mięciutkie, żeby rozpadało się w palcach. Wtedy nie musimy przejmować się brakiem maszynki do mielenia: takie mięciutkie, przestudzone mięsko można swobodnie przemielić w blenderze (za każdym razem z odrobiną wywaru, w którym gotowało się mięso). 
Dopiero teraz bierzemy trzy wątróbki i lekko obgotowujemy je w mięsnym wywarze, następnie dziabiemy na drobne kawałki, mielimy i dokładamy do reszty mięsa. Wywaru jeszcze się nie pozbywamy: moczymy w nim bowiem kajzerki. Kiedy całe mięso jest już zmielone, dosypujemy do niego znowu majeranek, pieprz, pewnie trochę soli, dokładamy zgnieciony czosnek i po szczypcie koperku i gałki muszkatołowej. Następnie odsączamy bułki z nadmiaru sosu, dokładamy do mięsa i całość mieszamy aż osiągnie jednolitą konsystencję.

Wtedy blaszki, które przeznaczyliśmy do pieczenia smarujemy odrobiną masła, wysypujemy bułką tartą i na spód układamy krateczkę z połowy słoninki (czy też tłuszczyku z podgardla), na to wykładamy masę mięsną, a na wierzch dajemy krateczkę z reszty słoninki. Całość przysypujemy bułką tartą i wstawiamy na 1,5 godziny do piekarnika nagrzanego do 200 stopni. Taki pasztet rozpływa się wprost w ustach. 

Mazurek

Składniki:

• 4 jajka (3 żółtka i jedno całe jajko),
• pół szklanki słodkiej śmietanki,
• szklanka cukru,
• 2 cukry waniliowe lub aromat waniliowy/śmietankowy,
• 3 szkl. maki,
• pół łyżeczki proszku do pieczenia;
• biała czekolada,
• dwie czekolady mleczne,
• dżem malinowy,
• migdały, orzechy, skórki i suszone owoce, czy co tam kto chce do dekoracji.

Jajka ucieramy z cukrem i śmietanką, następnie dokładamy po kawałku masła (nadal ucierając). Kolejnym krokiem jest dołożenie mąki i proszku do pieczenia. Powstała masa jest mocno kleista – jak budyń. Można rozsmarować ją na prostokątnej blasze lub ułożyć w tortownicy. Jeśli wybierze się to drugie rozwiązanie, to po upieczeniu ciasto jest na tyle pulchne, że można je przeciąć – i wówczas ma się dwa okrągłe mazurki. Co kto lubi. Tak czy tak, jeśli chodzi o pieczenie, to trwa ono ok. 45 minut w temp. mniej więcej 180 stopni. 
 

A co do dekoracji: rozpuszczamy białą czekoladę i jak tylko przestygnie na tyle, że można jej dotknąć – formujemy z niej na desce do krojenia króliczki. Które następnie wstawiamy do lodówki, a jak zastygną: ściągamy je nożem i układamy na cieście. Samo ciasto najpierw smarujemy dżemem malinowym i dopiero na to wylewamy rozpuszczoną mleczną czekoladę. A całość dekorujemy już według uznania. 

Mazurek poleca się jeść dopiero na trzeci dzień – wtedy jest najwspanialszy.

Skoro Wielkanoc to króliki, to i króliki przygotowały dzisiejszy odcinek. I na tej fali życzę Wam z okazji Wielkanocy wszystkiego puszystego, mięciutkiego i pachnącego sianem. 

 

Do zobaczenia za tydzień!