Kobieca kruchość i kruche crumble

Pewnie przyjdzie taki dzień, że powiem coś miłego o kobietach, bo inaczej zostanę zidentyfikowana jako szowinistka. A ja szowinistką nie jestem, jedynie socjopatką, która nie cierpi ludzkiej głupoty, niezależnie od tego czy jest męska czy kobieca (bo kobieta też, podobno, człowiek).

Przyjdzie więc kiedyś dzień bycia miłym dla kobiet – ale to nie jest ten dzień. Jeszcze nie.

Płeć piękna ma z natury nieźle przerąbane. Przez cały miesiąc w organizmie kobiety szaleje burza hormonów i to co miesiąc wieńczona bardzo boleśnie. Ale mimo że trudno zaufać czemuś, co krwawi pięć dni i nie zdychamy – jakoś funkcjonujemy. Płeć piękna ma też dużo cieńszą i delikatniejszą skórę, a więc taką, na której czas z o wiele większą siłą pozostawia swoje ślady. I co? Mimo to pozostajemy płcią piękną. Tzn. mogłybyśmy pozostawać, gdyby nie…

No właśnie, i tu dochodzimy do właściwej wyliczanki. Drogie panie, co się z Wami (z nami) dzieje?! Delikatna skóra, która przy odrobinie wysiłku może wyglądać jak kwiat brzoskwini, wcięcie w talii, kształtne piersi, zgrabna pupa, wiotkie nogi opięte pończochami i wsunięte w pantofle na obcasie, długie loki, makijaż, koronki, obcisłe ubrania – cały arsenał, do którego mężczyźni nie mają dostępu, a który jest naszym orężem… i z którego dobrowolnie rezygnujemy. Albo zachowujemy się tak, jak gdybyśmy wstydziły się tego, że jednak chcemy być kobietami i zaczynamy parodiować siebie, osiągając kiczowaty efekt klaunów wymazanych czerwoną szminką. Ewentualnie pięciolatek, które dorwały się do kosmetyków i ciuchów mamusi, ale nie wiedzą, co z tym zrobić, więc zakładają na siebie wszystko.

Rozumiem, że moda się rozwija, ale dlaczego musi rozwijać się tak głupio? Choćby pod tym względem, że dałyśmy sobie wmówić, że baleriny to zgrabne buty. Wygodne – pewnie tak. I idealne do sprzątania – co zresztą ukazał Disney w 1950 roku w bajce o Kopciuszku: jako służąca Kopciuszek nosiła baleriny, ale dopiero buty na obcasie zmieniły jej życie.

 

Tymczasem dziś co druga kobieta nosi baleriny, a nad nimi dumnie prezentuje swoje smutne łydki, udowadniając tym samym, że to nie buty na wysokim, ale na płaskim obcasie są niezdrowe, przynajmniej dla urody. Jeszcze 30-40 lat temu kobiety zawsze miały buty na przynajmniej małym obcasie i cieszyły się smukłymi, zgrabnymi nogami. Dziś nosi się płaskie buty i płaskie łydki. Ach, moda. I do tego te obrzydliwe, koszmarne włosy związane w węzeł na czubku głowy. Fryzura, która dopuszczalna jest tylko po wyjściu spod prysznica, a nie do wyjścia na ulicę. Ale nie wymaga wysiłku.

O właśnie! Oto jest i sedno całego upadku kobiecości. Prawdziwa kobiecość wymaga nieco pracy, potrzebne jest ułożenie włosów, zadbanie o paznokcie, skórę, makijaż, strój, który stanowi jednolitą kompozycję. A dziś nam się tego nie chce. Wolimy związać włosy w węzeł, założyć buty służącej i wyjść z domu bez makijażu – bo nie musimy, bo możemy, bo jesteśmy feministkami. A potem w sklepie spotykamy facetów z bluzkami o większych dekoltach niż nasze i z włosami ułożonymi w lśniące fale. Najwyraźniej bowiem natura nie znosi pustki i to, z czego my zrezygnowałyśmy, zaanektowali mężczyźni. Ale czy takiego odwrócenia ról oczekiwałyśmy?

Czego natomiast dorobiła się kobiecość w dzisiejszych czasach, to tzw. „słit-focie”. Bo o ile na co dzień „się nie chce”, tak do zdjęć pozujemy z dzióbkami, słodkimi uśmieszkami, nóżkami w górze, cyckami gdzie popadnie i innymi rozkosznymi minkami. (Na zdjęciach poniżej widać, że jak rasowa dziennikarka, sama na sobie przetestowałam, jak to jest. Nie podobało mi się).

Wygląda na to, że w dzisiejszych czasach baby są jakieś inne.
_________________________________________________________________

Ponieważ zdjęcia do tego odcinka robiłam, poniewierając się po trawie i skojarzyło mi się to wszystko z piknikiem i ponieważ chciałam zrobić coś kruchego, co byłoby hołdem dla dziś już właściwie nieistniejącej kruchości kobiecej – wymyśliłam, że przedstawię Wam crumble. Czyli zapiekane owoce z kruszonką. Czyli jeden z najlepszych deserów świata.

Crumble 

(śliwkowo-malinowy)

Składniki:

• ok. 750g owoców,
• łyżka mąki ziemniaczanej,
• pół kostki masła,
• 2 cukry waniliowe, ok. pól szklanki cukru zwykłego lub brązowego,
• pół szklanki płatków owsianych,
• niecała szklanka mąki,
• ew. łyżeczka proszku do pieczenia (jeśli chcemy mieć więcej ciasta).

Crumble można stworzyć na bazie dowolnych owoców. Sama wykorzystywałam już maliny, morele, brzoskwinie, borówki, porzeczki, śliwki – w różnych kompozycjach. Najbardziej lubię łączyć słodkie i kwaśne owoce, a więc np. morele i porzeczki, brzoskwinie i maliny, albo – jak dziś - śliwki i maliny.

Zasada jest prosta. Twarde owoce (czyli w tym przypadku: śliwki) kroimy w kostkę i wrzucamy do garnka. Dodajemy łyżkę mąki ziemniaczanej, łyżeczkę masła, cukier waniliowy i ok. 3 łyżek cukru. Wiadomo, że niektórzy lubią jak ciasto jest słodkie, inni wolą, kiedy jest kwaśne, jeszcze inni napalają się na to, że jak dodadzą mniej cukru, to będzie mniej kalorii, a owoce przecież i tak są słodkie, więc całość na pewno będzie dietetyczna (ja sobie tak lubię wmawiać; swoją drogą co to znaczy siła sugestii – jedząc codziennie crumble, faktycznie schudłam). Ale do rzeczy!

Pokrojone w kostkę owoce znajdują się w garnku, wraz z nimi w garnku siedzą mąka, masło, cukier. To teraz włączamy palnik i mieszamy owoce aż zaczną się lekko gotować, puszczać sok i w ogóle zmiękną. W sumie wystarczy jakieś 5 minut. Wtedy dodajemy to, co mamy kwaśnego (ale też nie trzeba, można zrobić crumble na bazie jednego rodzaju owoców), czyli np. maliny, mieszamy i całość wylewamy do tortownicy. Nie trzeba jej ani niczym smarować, ani wykładać.

Skoro owoce są gotowe, bierzemy się za ciasto. Masło, cukry, mąka, płatki owsiane i ew. proszek do pieczenia mają znaleźć się w misce – i te składniki rozcieramy w palcach, tworząc miłą dla oka, złocistą kruszonkę, którą następnie posypujemy owoce.

Ciasto wstawiamy do piekarnika nagrzanego do 190 stopni i pieczemy 35-45 minut, aż kruszonka będzie twarda jak złoto. Potem odstawiamy ciasteczko do ostygnięcia i przekładamy je na talerz. Tu trzeba zrobić zgrabny myk, inaczej crumble nam się w cholerę rozpadnie. Zgrabny myk wygląda tak: na tortownicy kładziemy spory talerz, tortownicę wraz z talerzem odwracamy do góry nogami i wtedy delikatnie odciągamy zatrzask. W ten sposób crumble łagodnie opada na talerz. Ten rodzaj deseru najlepiej smakuje na zimno, polany serkiem waniliowym.

Mnie crumble uzależnił. UWIELBIAM. Kruszonka z płatkami jest naprawdę krucha, doskonale czuć w niej nutę wanilii, która wprost idealnie komponuje się ze smakiem owoców, zwłaszcza jeśli są lekko kwaskowate, bo do tego dochodzi nam jeszcze kremowy serek.

Właśnie zaśliniłam klawiaturę. Idę piec kolejny crumble. W planach jest taki z ananasem! 
SMACZNEGO sobie i Wam. Do następnego!

Polecam również:
-> rzecz o food-porn