Pasta z pigwy na grypę

Tak, znowu mam grypę. Ja to chyba lubię… W każdym razie zainspirowana współczującymi sugestiami – tworzę oto kwartalnik grypowy. A może grypi? Jako prekursor mogę sobie chyba pozwolić na pewną dowolność w nazewznictwie. Np.: „grypa-chuj”. I slogan reklamowy rodem z Demotywatorów: wczoraj wieczorem rozebrała mnie piękna i potężna kobieta. Na imię miała Grypa i będzie ze mną przez najbliższy tydzień. 

Dziwka jedna (uwaga własna). Chociaż mnie powinien rozebrać Gryp, czyli jeden dziwek.

Dokładnie takie latają mi przed oczami.

W zasadzie to tyle w temacie, bo co jeszcze mogę napisać? Że łeb mnie naparza? Że nie mam siły iść do kibla? Każdy, kto miał kiedyś grypę, wie, z czym to się je (a właściwie nie je, bo nie ma się apetytu), a ten, kto nigdy grypy nie miał, może sobie zajrzeć na Wikipedię. W każdym razie doszliśmy do jedzenia: apetyt czy nie, proponuję bombowy przepis. Będzie to bomba witaminy C, czyli:

Pasta z pigwy

Składniki:

·      1,5-2 kg pigwy,

·      cukier (ja użyłam ok. 1 szklanki, może dwie, ale chciałam, żeby pasta była dość kwaśna),

·      2 litry wody.

 
Pigwę myjemy, kroimy, pozbywamy się pestek. Chwała bogom, że nie trzeba jej jeszcze obierać, bo samo krojenie i pestkowanie tego cholerstwa jest torturą na miarę Inkwizycji. Mnie zajęło to godzinę (a wtedy byłam w pełni sił i zdrowia!).

 



Jak uda nam się przejść przez to urocze zajęcie, płuczemy pigwę z resztek pestek i kroimy na drobne kawałki. 

Zalewamy pigwę wodą i gotujemy ok. 20 minut – aż owoce zmiękną. Odcedzamy, ale nie pozbywamy się tej wody, w której gotowała się pigwa! Wystarczy zmieszać ją z miodem i cukrem i mamy rewelacyjny dodatek do herbaty. Lepszy od cytryny, bardziej wytrwany i aromatyczny. Cudo.

Wracając do owoców: odcedzoną pigwę wkładamy do garnka, rozgniatamy (np. tłuczkiem do ziemniaków), dodajemy cukier (tak, jak mówiłam: ja lubię kwaśną pastę, dałam więc niewiele cukru, ale ogólna zasada jest taka, że daje się kilogram cukru na kilogram owoców) i gotujemy pigwę na niewielkim ogniu przez 15 minut. Następnie wylewamy masę na blachę wyłożoną papierem do pieczenia i zostawiamy, żeby wyschła. Po kilku dniach (!) przekładamy na drugą stronę, a jak wyschnie i z tej drugiej strony, kroimy, pakujemy ją w świeży papier i wkładamy do lodówki. Dodajemy do ciast, serów, mięs i cieszymy się nie tylko egzotycznym (choć tak polskim!) smakiem, ale i polem minowym, które zakładamy w naszym organizmie przeciwko kolejnym wirusom.

No to smacznego i zdrowia. Mam nadzieję, że za tydzień pojawię się z normalnym odcinkiem, a jeszcze większą nadzieję, że za trzy miesiące nie będę miała powtórki z rozrywki w formie grypiego odcinka. Niemniej: do zobaczenia!