Gulasz meksykański à la Barbara. I z naleśnikami!

Społeczność polska ma niezwykłą tendencję do lekceważenia własnej kuchni i poszukiwania dań egzotycznych. Nie zdarzyło się chyba jeszcze, żeby jakiś Włoch nakrzyczał na żonę za podanie mu klusków z mięsem, ani żeby jakiś Chińczyk z pogardą odrzucił zebrany w pocie czoła ryż. No dobra, nie zdarzyło się też, żeby Polak odrzucił podanego mu przez żonę schabowego… Ale jednak jest tak, że gremialnie odrzucamy kuchnię polską na rzecz dań obcych – zamiast jak w krajach cywilizowanych zrobić z niej swoją specjalność. Cóż, tak już mamy. Żeby zjeść w Polsce porządnego schabowego, trzeba znaleźć czeską restaurację. Ale za to knajpki chińskie, arabskie, włoskie, greckie, meksykańskie, argentyńskie, węgierskie i bodaj czy nie nibylandzkie albo mordorskie mnożą się jak króliki na wiosnę. Polska… 

No i dobra, pokłonimy się tej tendencji i zaprezentujemy przepis na gulasz meksykański. Przy okazji anegdota: kiedyś na zebraniu towarzyskim, w którym uczestniczyłam, rozpoczęła się dyskusja o gotowaniu, o tym co kto lubi itd. W pewnym momencie zostałam zapytana, czy gotuję jakieś dania orientalne. Na co ja, niewiele myśląc, odrzekłam dumnie: tak, najchętniej potrawy meksykańskie, wiesz, takie z fasoli.

I tym optymistycznym akcentem, przechodzimy do przepisu:

Gulasz meksykański à la Barbara 
(i z naleśnikami)

Składniki

(co do których ułatwiamy sobie życie i korzystamy z produktów konserwowych, zamiast męczyć się z moczeniem fasoli – jakkolwiek by to nie brzmiało):

• dwie puszki fasoli czerwonej,
• puszka kukurydzy,
• puszka cieciorki,
• paczuszka soczewicy,
• pół kilo mięsa mielonego,
• koncentrat pomidorowy,
• curry, kurkuma, papryka słodka mielona, sól, pieprz (chili/tabasco), majeranek, czosnek,

• mąka,
• mleko,
• jajko,
• sól,
• oliwa, woda

Fasolę wrzucamy do gara wraz zalewą, a za to bez zalewy dodajemy już kukurydzę i cieciorkę.

 

Dolewamy trochę wody, doprawiamy solą i majerankiem, a jak to nam się zagotuje, dowalamy soczewicę i mięso mielone. 

 

Po ok. 10 minutach dodajemy koncentrat pomidorowy, dobijamy resztę przypraw… 

I gotowe. Jest to tak banalne, że aż wstyd. I absolutnie przepyszne. Bo zasada "im mniej, tym lepiej" sprawdza się w każdej dziedzinie sztuki - w tym w sztuce kulinarnej.

Co do naleśników natomiast...

Jest to kompletnym absurdem, ale potrawą, która jako jedyna sprawia mi problemy – ale za to duże problemy – są naleśniki. Mam problemy z proporcjami i w ogóle jakoś mi nie wychodzą, dranie. A jak wychodzą, to chyba tylko z przypadku. 

 

Tym niemniej, żeby w ogóle wyszły, wiem już, że muszę trzymać się następujących wytycznych:

250 ml mleka => 1,5 szkl. mąki, 1 jajko, 50 ml wody, ½ łyżeczki oleju, sól

1 litr mleka => wszystko razy cztery, czyli: 6 szkl. mąki, 4 jajka, 200 ml wody, 2 łyżeczki oleju, sól

 

I tyle. Smacznego!

Barbara