Barbara od kuchni albo kulinarna Bar(a)bara, czyli barkuchnia.blogspot.com: kwietnia 2013

W zeszłym roku robiłam odcinek o Poznaniu. Przy okazji tego odcinka poruszyłam nieco wiedźmi temat, ale zrobiłam to iście po macoszemu. Chciałabym więc nieco to naprawić i rzecz trochę pouzupełniać. Np. odnalezionym nagraniem z moim wiedźmim tańcem pośród kromlechów, przypominających Stonehenge…

Ale nie uprzedzajmy faktów. Odcinek poznański zabierze Was więc teraz w wirtualną wycieczkę po tym specyficznym mieście, a ten oto odcinek, który Wam dziś przedstawiam – zagwarantuje m.in. poznańską potrawę.

Do dzieła więc!

Wiedźmy – cholernie intrygujący i inspirujący temat. Bajki, plotki, ludowe podania, sztuka i trochę krwawej historii, czyli materiał na całkiem porządna rozprawę. Ja jednak chciałabym skupić się na jednym tylko aspekcie: kim jest wiedźma?

Bo mimo że wiedźmi motyw w taki czy inny sposób towarzyszy nam od setek lat (a może i dłużej? kto wie, czy praludzie nie mieli swoich wiedźm? – choćby w postaci teściowych), nie da się jednoznacznie wytypować wzorca wiedźmy. Wiedźmą może być starucha z kurzajkami, mieszkająca w domku na kurzej łapce i rzucająca złośliwe uroki. Wiedźmą może być młoda, cycata laska, zwykła siadywać na golasa na miotle i obcować cieleśnie ze złymi mocami. Wiedźmą może być kobieta, która wiele wie i umie tę wiedzę wykorzystać w taki sposób, że dla prostego człowieka wygląda to na magię. Wiedźma to także ktoś, kto pomaga innym w przeżywaniu życia (patrz: Pratchett). Sporo tego.

Według mnie wiedźma to kobieta, która odbiega od żeńskiego schematu, panującego w danej epoce. Która drażni tym, że jest inna. A wiadomo - bądź inny, a będziesz potępiony. Taka inność często-gęsto działa jak zapalnik i niewiele trzeba do tego, by zapaliły się od niej stosy.

Ale może przejdźmy do obiecanego przepisu.

Żelazne kluski
z zasmażanym twarogiem

Składniki:

1, 5 kilo ziemniaków,

1/3 kg twarogu,

2 ząbki czosnku, koperek,

boczek, cebula,

łyżka masła,

sól, cukier.

Smażymy boczek z cebulką. Ziemniaki obieramy, ¼ gotujemy, a resztę ucieramy. Następnie te tradycyjnie ugotowane ziemniaki odcedzamy, dodajemy do nich te starte, łyżeczkę cukru i kilka łyżeczek soli, zalewamy wodą, zagotowujemy. Odcedzamy, ugniatamy na gładko i układamy na talerzach. Brzmi to jak jazda na diabelskim młynie, wiem. Ale za to jak w efekcie smakuje! Jak gotowane placki ziemniaczane. To dobre jest, serio. No i to są te żelazne kluski. Podaje się je ze smażonym boczkiem i z zasmażanym twarogiem.

A zasmażany twaróg robimy tak: ser mieszamy z solą, 2 ząbkami czosnku i koperkiem, a następnie garnek z twarogiem wstawiamy do większego garnka wypełnionego wrzątkiem i w ten sposób go smażymy. (Czary). Pod koniec dodajemy łyżkę masła.
I jami, jami, jami.